Epilog

Ależ oczywiście, że to się dzieje w twojej głowie, tylko skąd wniosek, że wobec tego nie dzieje się naprawdę?

    Wyśmiewałem ludzi w filmach, którzy mówili, że ktoś zabrał ze sobą cząstkę nich samych. Do czasu, gdy sam tego nie poczułem. Scarlett odeszła, a ja czułem, jakby część mnie zniknęła wraz z nią. I nigdy nie miała powrócić.
    Oślepiające białe światło wciąż nie znikało mi sprzed oczu, jednak zaczęłam słyszeć też jakieś głosy, docierające do mnie jakby zza grubej tafli szkła. Czułam, że się przemieszczam, ale nie biegłam, ani nie szłam.
- Szybciej, szybciej...
- Dwa miligramy...
- Wewnętrzny krwotok, potrzebujemy więcej...
Głosy mieszały się w jeden głośny szum. Nagle rozległ się głośny, ostry dźwięk syreny karetki. Próbowałam coś powiedzieć, poruszyć się, ale moje ciało nie współpracowało z moim mózgiem.
Chciałam krzyczeć, szarpać się, ale pozostawałam unieruchomiona.
- Trzyma coś w dłoni, zabierzcie to.
Na te słowa zamierzałam zaprotestować, ale było to na nic.
W końcu poczułam lekkie ukłucie po wewnętrznej stronie ręki i głosy zaczęły się wyciszać, a ja zapadałam w sen dzięki znieczuleniu, które zaczęło krążyć w moim krwioobiegu.

- Scarlett? - usłyszałam przyjazny głos.
Kiedy w końcu otworzyłam oczy, zobaczyłam nachylającą się nade mną pielęgniarkę, która miała szczerze zmartwioną minę.
- Gdzie ja... - zaczęłam, ale przerwał mi atak kaszlu.
- Spokojnie. Scarlett, posłuchaj mnie. Jesteś w szpitalu. Miałaś wypadek. Zdołaliśmy ustalić twoją tożsamość, twoi rodzice już tu jadą.
Patrzyłam się tępo w sufit, słuchając beznamiętnie tego, co mówi.
- Nie musieli się fatygować - mruknęłam.
- Musisz odpoczywać, jesteś po operacji.
- Operacji? - spytałam, ale wtedy zaczęły docierać do mnie impulsy z różnych części ciała, które dały mi do zrozumienia, że nie jest dobrze.
- Wyjdziesz z tego, twój stan się stabilizuje - uspokoiła mnie.
Odchodziła już od mojego łóżka, kiedy przypomniałam sobie o czymś. Wydawało mi się, że Neverland musiał być fikcją, że to jedynie majaczenie spowodowane wypadkiem. Uraz głowy, coś w tym stylu.
- Ach, byłbym zapomniała - odwróciła się pielęgniarka, zanim wyszła z sali. - Trzymałaś coś kurczowo w dłoni, pozwoliłam to zdezynfekować i zawiązać ci na nadgarstku.
Gdy zniknęła, podniosłam z bólem rękę i zobaczyłam metalową literę.
Uśmiechnęłam się, zastanawiając się, jak to w ogóle było możliwe. Powoli wracały do mnie przebłyski tego, co stało się kilka godzin temu.
Zmęczenie.
Pojawiająca się znikąd ciężarówka.
Zjechanie na pobocze.
Drzewo.
Pisk i ciemność.
A jednak, w jakiś tajemniczy dla mnie sposób ciągle tu byłam. Oddychałam, w moich żyłach krążyła krew, a ja byłam w stanie mówić. Niektórzy ludzie wierzą w anioły, które ich chronią. Nie należałam do nich, dlatego, że dobrze wiedziałam, komu zawdzięczam to wszystko. Komuś, kogo nigdy nie miałam zapomnieć.

Minęło kilkadziesiąt lat, a ja wypełniłam obietnicę daną Calumowi.
Nie było dnia, żebym nie budziła się z nadzieją, że leży obok i wpatruje się we mnie swoimi brązowymi oczami. Nie sądziłam, że ktokolwiek może mi go zastąpić. Mimo wszystko wyszłam za mąż, żyłam jak większość kobiet na świecie.
Świat się zmienił, ja również. Nie wiem, jak dużo czasu jeszcze mi pozostało, spisałam więc swoje wspomnienia, by ktoś kiedyś je odnalazł i uwierzył, że może jest coś, dla czego warto się nie poddawać. Jeśli jeszcze tego nie znaleźliście, to nie przestawajcie szukać.
Czasami żałowałam swojej decyzji, ale wtedy obracałam w palcach małą literę na rzemyku, z którą się nie rozstawałam.


Nieważne, czy mamy piętnaście lat, czy pięćdziesiąt. Kiedy znajdujemy w życiu coś, co daje nam szczęście, tak trudno jest nam pogodzić się z odejściem tego, czego tak uporczywie szukaliśmy. Niektórzy wolą zapomnieć, bo to sprawia, że ból staje się mniejszy, jakby przygłuszony. Ale...może jednak należy pamiętać, mimo tego kłującego uczucia w sercu, które nie pozwala nam spać w nocy. Może niektórzy są warci, by nas bolało, skoro to jedyny sposób, by zachować ich przy sobie już na zawsze.

Na zawsze i jeszcze dłużej, kochanie. 

Dziękuję wam za tę krótką przygodę z tym fanfiction. Przekonałam się, że czasami ma się satysfakcję nawet, jeśli pod rozdziałami nie widać stu komentarzy, a jedynie kilka.
Powiem szczerze, że zaczynałam pisać to fanfiction z zupełnie innym zamierzeniem. Miało być lekko, zabawnie, a wyszło jak wyszło.
Mam nadzieję, że nie zawiodłam tych, którzy czekali na kolejne rozdziały, dajecie naprawdę dużo motywacji i chcę, żebyście wiedziały, jak bardzo to doceniam, chociaż może czasami nie potrafię tego wyrazić we właściwy sposób.

Na koniec - będzie nowe fanfiction, tym razem z Ashtonem. Możecie już je dodawać na wattpadzie lub napisać do mnie na twitterze, jeśli chcecie, bym was informowała, kiedy pojawi się prolog, a potem kolejne rozdziały. PROLOG: 3 STYCZNIA.
Do zobaczenia (mam nadzieję) w Mów mi Ash. (nowe ff dostępne tylko na wattpadzie)

M. (@IRWINFLEX)

PS Szczęśliwego nowego roku, oby był lepszy niż poprzedni.